To nie miejsce zamieszkania poszkodowanego, a w tym wysokość wynagrodzenia w danym miejscu, ale koszty utrzymania i poziom cen mogą być pomocniczo brane pod uwagę przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Tak wynika z wyroku Sądu Najwyższego (z dnia 24.04.2019r., sygn. akt: IV CSK 45/18). Sąd Najwyższy podkreślił bowiem, że aprobata odmiennego rozwiązania prowadziłaby, przy obiektywnie porównywalnej szkodzie niemajątkowej, do jej różnej kompensacji, uzależnionej od poziomu zamożności społeczeństwa kraju, w którym zamieszkuje poszkodowany. W myśl tej koncepcji poszkodowany z kraju zamożniejszego powinien otrzymać wyższe zadośćuczynienie, a z kraju biedniejszego znacząco niższe, mimo że ich krzywda jest porównywalna. Sąd szacując wysokość zadośćuczynienia nie może jednak całkowicie pominąć sytuacji ekonomicznej kraju miejsca zamieszkania poszkodowanego, dlatego powinien uwzględnić koszty utrzymania, skoro wpływają one na kompensacyjną funkcję zadośćuczynienia. Sąd podkreślił, że stopa życiowa poszkodowanego, jego status społeczny i materialny, nie może wpływać na wysokość zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę i nie może wyznaczać należnej mu rekompensaty.